Mijn
vader was een krokodillenjager
Wie
schrijft die blijft.
Mijn zusje en
ik snuffelden vroeger vaak rond op zolder, op zoek naar interessante
dingen. Helaas, er lagen alleen maar hele saaie spullen zoals koffers
en matrassen. Later besefte ik dat het leuk had gevonden om persoonlijke
dingen te vinden van mijn ouders of opa en oma. Bijvoorbeeld een dagboek
of foto's, oude kleren van hen zodat je je kon verkleden of boeken
die zij hadden gelezen toen zij jong waren. Waarom lag er helemaal
niets? Dat komt doordat mijn vader en opa en oma zijn gevlucht uit
Nieuw-Guinea, een voormalige kolonie van Nederland. De Papoea's wilden
hun land terugveroveren en joegen alle buitenlanders weg: de Hollanders,
maar ook de Chinezen. Zij hadden dus geen andere keus dan om al hun
bezittingen achter te laten, als je moet vluchten dan neem je nl.
zo min mogelijk ballast mee. Alhoewel ik mij af vraag af of zij veel
persoonlijke dingen hadden. In die tijd was men niet zo materialistisch
en zeker niet in zo een uithoek van de wereld. Geen Bijenkorf, Ikea
of Hema in een lange winkelstraat. Gewoon kleine winkels voor je dagelijkse
boodschappen. Ook al had mijn vader een koffer vol mee mogen nemen,
veel had hij denk ik niet.
Zou het daarom zijn dat ik graag iets tastbaars wil achterlaten voor
mijn nageslacht? Mijn dagboeken zitten netjes in een koffer, foto-albums
vol met vakantiefoto's staan keurig in een rij in de kast en nu dan
ook nog een verhalenbundel? Waarom verhalen schrijven?
Ik ben getrouwd met een Nederlandse kaaskop. De kans is groot dat
onze kinderen geen Chinees meer zullen leren spreken. De kans is waarschijnlijk
nog groter dat zij gaan trouwen met een Nederlander. Dat hoeft niet
een èchte kaaskop te zijn met blond haar en blauwe ogen, er
zijn immers genoeg kleuren in Nederland. Vooralsnog overheerst de
blanke meerderheid. Zullen mijn achter-achterkleinkinderen dan weten
dat hun over-over-overgrootvader ooit op krokodillen heeft gejaagd?
Of dat hun over-overgrootmoeder een Chinees meisje was? Waarschijnlijk
niet. Daarom mijn verhalen, voor het geval ze op zoek gaan naar hun
roots. Verhalen over mijn jeugd en verhalen over mijn zus, vader,
moeder, opa en oma, familie en vrienden. En ook verhalen uit het heden.
Overigens is mijn vader niet lang krokodillenjager geweest. Dat deed
hij alleen in zijn jonge jaren in Nieuw Guinea. In Nederland is hij
na het Chinees restaurantwezen omgeschoold tot automonteur. Maar ja,
de titel: Mijn vader was een automonteur is nogal saai. Omdat mijn
vader inmiddels niet meer in ons midden is draag ik de verhalen aan
hem op: Dank je wel lieve pa, voor alles.