Mijn vader was een krokodillenjager

Wie schrijft die blijft.
Mijn zusje en ik snuffelden vroeger vaak rond op zolder, op zoek naar interessante dingen. Helaas, er lagen alleen maar hele saaie spullen zoals koffers en matrassen. Later besefte ik dat het leuk had gevonden om persoonlijke dingen te vinden van mijn ouders of opa en oma. Bijvoorbeeld een dagboek of foto's, oude kleren van hen zodat je je kon verkleden of boeken die zij hadden gelezen toen zij jong waren. Waarom lag er helemaal niets? Dat komt doordat mijn vader en opa en oma zijn gevlucht uit Nieuw-Guinea, een voormalige kolonie van Nederland. De Papoea's wilden hun land terugveroveren en joegen alle buitenlanders weg: de Hollanders, maar ook de Chinezen. Zij hadden dus geen andere keus dan om al hun bezittingen achter te laten, als je moet vluchten dan neem je nl. zo min mogelijk ballast mee. Alhoewel ik mij af vraag af of zij veel persoonlijke dingen hadden. In die tijd was men niet zo materialistisch en zeker niet in zo een uithoek van de wereld. Geen Bijenkorf, Ikea of Hema in een lange winkelstraat. Gewoon kleine winkels voor je dagelijkse boodschappen. Ook al had mijn vader een koffer vol mee mogen nemen, veel had hij denk ik niet.

Zou het daarom zijn dat ik graag iets tastbaars wil achterlaten voor mijn nageslacht? Mijn dagboeken zitten netjes in een koffer, foto-albums vol met vakantiefoto's staan keurig in een rij in de kast en nu dan ook nog een verhalenbundel? Waarom verhalen schrijven?

Ik ben getrouwd met een Nederlandse kaaskop. De kans is groot dat onze kinderen geen Chinees meer zullen leren spreken. De kans is waarschijnlijk nog groter dat zij gaan trouwen met een Nederlander. Dat hoeft niet een èchte kaaskop te zijn met blond haar en blauwe ogen, er zijn immers genoeg kleuren in Nederland. Vooralsnog overheerst de blanke meerderheid. Zullen mijn achter-achterkleinkinderen dan weten dat hun over-over-overgrootvader ooit op krokodillen heeft gejaagd? Of dat hun over-overgrootmoeder een Chinees meisje was? Waarschijnlijk niet. Daarom mijn verhalen, voor het geval ze op zoek gaan naar hun roots. Verhalen over mijn jeugd en verhalen over mijn zus, vader, moeder, opa en oma, familie en vrienden. En ook verhalen uit het heden.

Overigens is mijn vader niet lang krokodillenjager geweest. Dat deed hij alleen in zijn jonge jaren in Nieuw Guinea. In Nederland is hij na het Chinees restaurantwezen omgeschoold tot automonteur. Maar ja, de titel: Mijn vader was een automonteur is nogal saai. Omdat mijn vader inmiddels niet meer in ons midden is draag ik de verhalen aan hem op: Dank je wel lieve pa, voor alles.